‘Niemand durft met mij  te praten over wat er allemaal gebeurd is. Mijn collega’s, waar ik altijd goed mee over weg kon, dat zijn nu vreemden. Nog erger eigenlijk, het lijken wel mijn vijanden. Terwijl ik helemaal niet zo ben, om het over vrienden en vijanden te hebben.

In het afgelopen half jaar ben ik in een vreselijke situatie beland. Er zat al veel spanning in ons team. Alles escaleerde uiteindelijk in ons team. We hebben in twee jaar tijd drie managers ‘versleten’. De laatste is er nog wel ... , het speet hem, dat hij mij moest overplaatsen. 

Ik ben mijn baan verloren die zo bij mij paste. Ik heb nu een functie die me niet bevalt. Ik voel me uitgerangeerd.Ik heb diverse keren mijn mond open gedaan, toen ik vond dat dat moest! Ik dacht dat mijn collega’s mij zouden steunen. Toen ik uiteindelijk mijn nek uitstak, lieten ze mij vallen. Ik begrijp het echt niet!

Uiteindelijk moest ik verdwijnen, omdat ik zo lastig was. Ik heb kritiek gegeven, maar dat was uit goede wil. Als je niet laat weten waar de problemen zitten, dan kom je niet verder. Zeker voor een nieuwe manager, die ons team niet kende, dacht ik dat het belangrijk was om te laten weten waar dingen vastlopen.

Ik ben echt stom geweest. Mijn collega's hebben me laten vallen. Hoe krijg ik mijn zelfvertrouwen weer terug? Die ben ik inmiddels ook kwijt!'

* het verhaal is echt en Bernard is niet te herkennen vanwege zijn privacy. 

Juist in deze economisch moeilijkere tijd zie je in organisaties en bedrijven dat de druk in een team groter is. Als er iets misgaat, en je wil hier als team iets aan doen, dan staan de meesten hier best wel achter. Als jij de moed hebt om over de problemen te beginnen, dan kan het zijn dat uiteindelijk je collega's hun mond houden. Dan kan het zijn dat je daar opeens alleen staat ...

De meesten denken dat problemen vanzelf over gaan. Jammer genoeg gaan veel mensen er daarom liever vanuit, dat het beter is om niet te spreken over waar het wringt, om niet te horen wat je hoort en om niet te zien wat een realiteit is. Je steekt dus liever je kop in het zand, dan dat je je nek uitsteekt.

In een tijd dat bedrijven aan het overleven zijn, herken je dat gedrag meestal bij zowel het management als ook bij de medewerkers. De angst om je baan te verliezen is groter, dan de openheid en de onderlinge loyaliteit. Je doet wat water bij de wijn en je besluit, dat is vaak onbewust, om het maar te laten gaan.

Bernard stak zijn nek uit, hij dacht het juiste te doen om het team daarmee te helpen. Hij wilde de situatie op zijn werk voor zijn gevoel redden. Alles keerde zich tegen hem, zelfs zijn collega’s die hij vertrouwde. Hij was de boosdoener en werd uiteindelijk zelfs de zondebok.

Groter of kleiner zijn dit situaties die je waarschijnlijk wel herkent. Als de ogen gesloten worden en niemand iets zegt, merk je al snel dat daardoor de energie in een team of organisatie behoorlijk afneemt. Er wordt veel minder gepresteerd en de waardering onderling blijft uit. Het plezier in het werk verdwijnt uiteindelijk, als je niet meer open en eerlijk mag en kan zijn.

Wat doe jij als je iets op je werk meemaakt dat voor jouw gevoel echt niet klopt?

Als er een sfeer van openheid is, dan is er vaak ook onderling vertrouwen. In teams waar het lekker loopt en de manager gevoel voor humor heeft, daar merk je direct dat medewerkers vaker met plezier werken. Dat er goede prestaties geleverd worden. De waardering die er over en weer is, uit zich ook in de vanzelfsprekendheid om dingen te benoemen.