Else (42)*
In die tijd holde ik iedereen voorbij door alles wat ik te doen had. Mijn werk, mijn zieke moeder, mijn sociale contacten, de kinderen. Ik verwachtte van Luuk dat hij ook zijn aandeel in het huishouden zou doen. Jammer, hij vond dat hij dat ‘niet zo goed kon’ als ik. Daar heb ik het toen maar bij gelaten.
Dat brak mij uiteindelijk op. Hij deed naast zijn werk allerlei leuke dingen, kwam thuis, verwachtte dat het er netjes uitzag, dat hij zijn eten kreeg en daarna ging hij naar de tennisclub en sprak hij af met vrienden.
We groeiden uit elkaar. Terwijl we dat nog niet zo merkten. Ik dacht dat het bij iedereen zo verliep in een bepaalde periode van je leven. We hadden geen gesprekken meer, we mompelden wat tegen elkaar en dachten dat de ander het dan wel begreep.
Steeds vaker was hij weg. Een hug of even een lief gebaar, dat was er niet meer bij. Ik werd chagrijnig tegen hem. Ik klaagde dat hij best eens vaker thuis kon zijn. Ik ergerde me steeds meer en liet dat blijken. Ik dacht dat Luuk het daardoor wel begreep dat het mij te veel werd.
Die middag kwam hij thuis. Zijn gezicht stond anders. Hij keek om zich heen. Het leek alsof hij een soort balans opmaakte, dacht ik achteraf. Als accountant was hij dat gewend. Nee, ‘het is klaar!’ zei hij.’Ik wil van je scheiden. Het wordt nooit meer iets,’ zei hij. Ik zakte in elkaar, werd eerst boos en daarna begon ik te huilen. Ik begreep er niets van!
Ik voel me ongelofelijk afgewezen. Dat voel ik me nog steeds. Praktisch heb ik de boel inmiddels redelijk voor elkaar. Dat had ik altijd al in mijn eentje gedaan. Luuk heeft een vriendin, eigenlijk al een jaar. Wat ik me regelmatig afvraag: Had ik dit kunnen voorkomen? Had het tussen ons anders kunnen lopen?
* het verhaal is echt en Else is niet te herkennen omwille van haar privacy.
