Vorige week sprak ik met ...

Cora (54)

‘Ik schrijf al jaren in mijn dagboek. Ik moet er niet aan denken dat als ik sterf, en ze mijn dagboeken vinden, ze alles lezen wat erin staat.
Het is voor mij zo belangrijk om op stille momenten, wanneer er niemand thuis is, mijn eigen bezinningstijd te hebben. Dan schrijf ik over wat ik allemaal ervaar, over mijn verlies, mijn verdriet en alles wat er nu gebeurt.

Is het goed dat ik dat doe? Daar gaf ze zelf al het antwoord op. ... Voor mij wel! Maar ...

Toen kwam er een verhaal over wat haar nicht was overkomen, die haar man was verloren. Zij had zijn dagboek gelezen over de laatste periode van zijn leven. Daarin stonden mooie dingen, die haar goed deden. Maar er stond ook dat hij de keuze van haar boeken vreselijk vond, te oppervlakkig. Dat hij daar moeite mee had. Dat bleef bij haar nicht hangen. Het woord oppervlakkig. Dat deed haar pijn, de kritiek die hij op haar had. De andere mooie passages vielen daarbij in het niet ...'

Zo kwam zij terug op haar vraag:
'Wat zal ik met al mijn dagboeken doen? Moet ik ze weg doen? Moet ik met schrijven stoppen? Moet ik opletten met wat ik schrijf? Moet ik met de gedachte aan dat mijn kinderen zullen lezen wat ik nalaat, anders schrijven?'

Een hele trits aan vragen. Wat geef je daar voor antwoord op?

Cora is niet te herkennen om privacy-redenen

HET LICHT OP ...

Wat laat jij na?

Enkele dagen na haar vraag had ik zelf een bijzondere ervaring:
Ik vond een gedicht van mijn overleden partner Wiene. Hij schreef dat precies 33 jaar geleden in 1980. Kort voordat wij elkaar leerden kennen. Een gedicht over Pasen. Ik las het weer. Het trof me! Wat een bijzondere nalatenschap zijn zijn gedichten voor mij, de kinderen en ook anderen.

De woorden die hij ons nagelaten heeft, zeggen iets over hem. Ook na zijn dood leeft hij in ons verder. Hem nog beter leren kennen, elf jaar na zijn sterven, in hoe hij dacht, wat zijn idealen waren, in zijn diepste wezen, dat is waardevol. Het woord, - logos- noemt hij dat, is onsterfelijk.

Ik vertrouw jullie het eerste gedeelte van zijn gedicht toe.

Pasen

O laat het vuur van de logos,
het heilige vuur,
het vuur van het enthousiasme
onze harten verwarmen,
onze zielen aansporen
om onze idealen trouw te blijven.

O laat ons vuur
elkaar niet verteren
door onware woorden
en afbrekende kritiek,
lege sferen en holle vormen.
O laten wij elkaar liefhebben.

O laat het vuur van de toekomst
ons samen binden
in een nieuw verbond.

Wiene (1980)

Weet dat het voor jouw nabestaanden waardevol kan zijn om te lezen wat jij belangrijk vond, waar jij warm voor liep, waar jij enthousiast voor werd, wat jij aan de wereld wilde bijdragen. Dat kan anderen een hart onder de riem steken. Om in jouw nagedachtenis voort te zetten, waar ook zij door jou geraakt werden.

Dat gaf onze zoon en mij de energie om 'het leven voor anderen lichter te willen maken'. Op onze eigen manier. Om Licht op Verlies vorm te geven. Om in de nagedachtenis van Wiene het Licht op Verlies te zetten. 

Dat is de reden waarom je deze Licht op Verlies-mails ontvangt. Waarom je ook de mogelijkheid krijgt om de Licht op Verlies-check te doen. En als je een stap verder wilt, je gebruik kunt maken van het Licht op Verlies-programma of persoonlijke coaching. 
Wij hopen dat het in jouw leven licht brengt.