Vertrouwen is ook durven rouwen

2012 01 06

door Marjolijn Meijer

Wat doet het, als ik mijn verdriet toelaat?

Rien

Mijn verdriet is soms niet te harden. Ik schrik van mijn eigen heftigheid. Ik ben dan mezelf niet meer als ik huil. Een man doet dat niet, is me altijd geleerd. Mijn verdriet voelt als een waterval. Verpletterend en alles meesleurend. Als ik eenmaal huil is er geen weg terug.

Daarom blokkeer ik mijn verdriet, zodra ik deze voel opkomen. Ik ben dan bang om meegesleurd te worden. Om in mijn eigen ravijn te pletter te vallen. Bang om mezelf te verliezen.
Aan de andere kant heeft die waterval ook aantrekkingskracht. Het voelt als leven. Door mijn tranen te laten gaan, breek ik iets in mijzelf open, wat lange tijd niet heeft gestroomd.

Wat doet het, als ik mijn verdriet toelaat?

Water is zacht. Water in beweging is kracht. Gevoel is leven. Emoties die je meesleuren, voelen als overleven. Verdriet is een oerbron in jezelf. Als de natuurlijke stroom stokt, dan voel je stuwing.

In mijn praktijk als rouwbegeleider hoor ik vaak dat mensen hoofdpijn hebben. Dat ken ik zelf ook. Er ligt namelijk een relatie tussen heftige en meestal geblokkeerde emoties en hoofdpijn. Na een huilbui is de hoofdpijn veel minder en vaak ook weg.
Een cliënt die sinds het overlijden van haar moeder vrijwel dagelijks hoofdpijn had, vertelde in het tweede gesprek, dat ze die kwijt was. Ze had eindelijk haar emoties en verdriet toegelaten.

Huilen betekent dat je jouw oerbron opent en je tranen laat stromen. Hier gaat het ook over vertrouwen. Vertrouwen hebben dat je verdriet je niet verplettert. Vertrouwen dat deze bron van verdriet bij jou hoort. Deze bron is de liefde voor diegene waar je zoveel van houdt en die je bent verloren.

In het woord vertrouwen, zit ook het woord rouwen. Als je rouwt, dan stroomt het. Rouwen hoort bij jou. Ontkennen van je verdriet maakt je ongelukkig. Terwijl je jezelf juist afsluit, om te voorkomen dat je je nog ongelukkiger voelt.

Verdriet is er om jezelf terug te vinden. Nadat je gehuild hebt, voel je vaak opluchting. Of juist hoofdpijn. Die hoofdpijn is er dan, omdat die stuwing van emoties te lang heeft vastgezeten. Die lost ook weer op.

Geef jezelf de ruimte om je verdriet te uiten. Op je eigen manier. Op je eigen tijdstip. Rouwen is voor iedereen anders. Vertrouw op je eigen gevoel en wees niet bang om verpletterd te raken door je emoties.
Water kan zichzelf niet verpletteren. Water leeft. Tranen die stromen vanuit de bron van diepe rouw, brengen je van overleven, naar weer leven.

Durf jij te vertrouwen op jouw eigen emotie van rouw?